Düğüm

Seni
kapalı kutsal bir zarf gibi o şehrin
Pulsuz adressiz yazısız
martıları kalbinle bir şiire
Yırtılan sesimi
Dinamit yaralarına bağlayıp
Akşamın ve görkemli düşün
Yani bir kadının
Kuş kolonisi gözlerine
Ama akşam üstü
Götürsünler beni


Köprü üstü rüzgarıyla hazerfen
ve derin düş
Elsiz ve kanatsız
Seni öpmek olsun uyruğum
Çözüldükce Zangoç'un avuçları Mesihe
Soğuk bir kadetral olmasın İstanbulun gözleri


Yeni bir masal kirpiklerinde topladığım ay sancısı
Yüzüm, sicilsiz işlemiş cinayet mahali sol yanına
Orantısız yanmak gibi bir kitabın yazısız tarihinde
Ne dokunmuşluğum var sesine ne yağmuruna rüzgar oldum
Ama yokluğun kayıp bir güz dehlizi
hayin bir eylül söylencesine

Seni sordum aşka düğümlendim
Çünki çürümüştü gözlerimin tanısı acıya
Kendi kapımda yalnızlık solumaktı o kentin
Ve çoktan büyütülmüştü uçurum anlıyor musun
Yanıt aradım olmayışına ki ordaydın / düğümlendim


Aşkın iki yakasına çizilmiş sözcüğüm şimdi
Senin gamzelerinden öpmek için belki bu ölmek
Avuçlarıma girdabını dolayıp gece vakti rampuzel
Deniz, bugün ölmüş bir mavinin kokusuyken
Yaşamak bu şekliyle anlatılabilirmi dersin


Sayfalarca biriksende gecede
Kalbini kemiren senin tekliğin
Bir şiir seni tanımlar...