Dünya Hali

Fehmi Sami Osman ben yüdüğümüz dereye
Baktım şimdi kurumuş zamandan pencereye

Dün de Fehmi'yi gördüm bastonla yürüyordu
Tanımadı evvela bana saati sordu

Varıp girdim koluna ve şöyle dedim ona
Bu günlerde ah Fehmim katran düştü zamana

Oturduk bir köşeye firak zulmüne inat
Hasret ile lafladık orda burdan bir saat

Sonra Sami'yi sordum dedi rahmet eylesin
Buğulandı gözlerim ölmeyip de neylesin

Mazide safya sayfa günleri aralarken
Kalbe aşina olan bir ses duyuldu birden

Yara bere içinde elini bizim Osman
Açmış sadaka diyor aman Allah'ım aman

Tanıyınca bir müddet başı öne eğildi
Oturdu ağlayarak hayırsız ezlat dedi

Sarıverdi semayı birden keder ile gam
Oluverdi umudun ufuklarında akşam

İlk kez sustuk beraber konuşsun diye dünya
Ne düş kaldı avuçta ne yamalı bir hülya

Yaşamak için geçti ölmek içinse erken
Sonkez seslendi Osman ölümüne giderken

Az önce açan bahar yine az önce soldu
Ve sokağın sonunda koca Osman kayboldu