Dünyam

Eteklerinde yangından arta kalan
Ve dökülmesi hayli zaman alan
Her birine bir kıyam yüklü
Çakıltaşlarıydı zaman
Senin eteklerindi
Mevlaya şükür
Üstüme akan

Anlatacak hikayeleri kalmayan
Kalmadığındandır ağlayan
Ve yeteneksizliğiyle
Destanlar yazan
Kırık dökük
Ozan.

-Yazsın, döktürsün şimdi
Çalışırsa paslı, kireçli,
Gereksiz elleri

Kendi dünyam;
Anlayamayacakları
Ve öyle olmasından gururlu
Gereksiz dünyam
Başıma yıkılmış gibi,
Ve enkazı kaldırılamayan
İkinci el hayallerimle süslü
Bit pazarında mezat dünyam.

-Ve tırnaklarıma bulaşan
Bu kanıt pislikler
Yakalanmasam anlamam.

Tekme attığım bir itin eniği;
Rüyama girmiş
İpsiz.
Dipsiz uykularımdan su çekmiş
İlk aşkım.
Ufka olta atmış
Umut çekmişim
Gökkuşağında kaymış
Uğur dilemişim.
Ses tellerimden silah yapmış
Şarkı fırlatmışım.
Ve serzeniş ikliminde
Sonbahar olmuş payım.
Acıya ağzım sulanmış bir vakit
Deste deste karılmışım.
Ben yanmışım
Dünya da yansın.