Dünyanın Kaba Etindeki Çıban

Ben en çok

Ne olursa olsun yapacağım deyip de

Ne olursaların bedellerini öğrenmelerimde pişman oldum

Ben en çok

Her sözüne güvenebilirim sanıp da

Aslında hiç tanımadığımı anladıklarımla kahroldum

Ve

Böylece

Varlığımı leş kokulu bir bataklıkta boylu boyunca yatarken buldum

Durdum

Öylece duruyordum

Dünyanın ortasında bir çıban gibi

Nasıl da eğreti

Nasıl da iğrenç

Nasıl da durduğu yere ait olmayan

Hani

Biri gelse sıkıp çıkarsaydı varlığımı ait olmadığı yerden

Asla karşı koymazdım

Tek bir inilti bile çıkmazdı inan ki ağzımdan

Çünkü

Ancak böyle

Kurtulurdum bu ızdıraptan

Sonsuzluğa muhtaç gibi gözlerim

Düştüğü yerde öylece yitip gitmek istiyordu

Oysaki

Olabilecek en güzel manzara duruyorken önünde

Hiçbir güzelliğe layık olmadığını bildiği için

Kafasını kaldırıp da bakamadı o manzaraya utancından

Ki

Bir gece seslense de tanrı yukarlardan

O bile silemedi bu karayı sıfatımdan

Beni örtecek bir zifir lazımdı

Beni tamamen silecek bir karanlık sürmeliydim tenime en acımasızından

Bir çıban gibi dururken varlığım dünyada

Öyle eğreti

Öyle iğrenç

Öyle yabancı

Bir an önce sıkıp almalıydı biri canımı en hızlısından

Ama

Durdum

Öylece duruyordum

Dünyanın ortasında bir çıban gibi

Ne tanrı aldı canımı

Ne de kimseler sıkıp çıkardı bu zehri ruhumdan

Ben de durdum

Öylece durdum kımıldamadan

Ve

Giderek daha da büyüdü içimdeki zehir

Öyle eğreti

Öyle iğrenç

Öylesine hiçbir yere ait olamayan

Ki

Bu yüzden

Varlığımı dünyanın kaba etindeki çıbanla eş tuttular

Ben en çok

Bu dünyadan gideceğim deyip de

Bir türlü gidememelerimden pişman oldum

Ben en çok

Tanrı’nın beni sevdiğini düşünüp de

Onca haykırışlarıma cevap alamamalarımda kahroldum

Ve

Bu yüzden

Boylu boyunca yattığım o leş gibi bataklıktan

Kalkıp uzaklaşmayı da gereksiz buldum