Düş İçinde Düş/Yansımalar

I

Başlangıçta;
Küçük ve basitti,
Aslında.

Hadise;
Rüyada,
Küçük çalkantılar,
Korkunç iniltilerle,
Bitmez tükenmez gel-gitler doğurdu,
Nöronların çeperlerini çatlatarak,
Havsalamın o uçsuz bucaksız, enginliklerinde,
Dipte nirvanayı buldu.
Kendi tümevarımının,
Fundamentalist tohumlarını ekti,
Bilinçaltı denilen, o bulanıklığa.

Sonra,
Ürkek uyanmalar getirdi,
Birbirine karışan, bedbaht sabahları.
Sadık bir refakatçiydi;
Avaz avaz çığlıklarım,
Haykırınca başucumda toplanan.

Mecalsiz ağlamalarım,
Süreksiz korkularım.
Bitmek bilmiyordu,
İçimdeki ifritle girilen,
Savunmasız savaşlarım...

Hayatımda ki gizli yansımalar,
Fikir suretli, saplantılardı,
Ve Ansızın yeşeren yanılsamalar.

Bir dizi dürtü,
Bir dizi uyanış.

II

Fizik miydi gerçek?
Yürümek,
Koşmak,
Oturmak...

Duygular mıydı?
Yön tayin eden?
Sinirlenmek neden?
Üzülmek.
Aşık olmak...

Neydi hayatta tutan?
Yemek,
Su,
Hava...

Yoksa metafizik miydi her şey?
Düşünmek,
Düş görmek...

III

Kayboluşlar vardı zaman içinde,
Yaşanılmış ve yitirilmiş parçalar,
Bütünü bozan,
Benliğimi metruklaştıran.

Tekrar tadıldığında en sevilen yemek,
Aynı lezzeti vermeyecek,
Bin bir umutla plağa koyulduğunda.
O klişe şarkı, aynı tonları vurmayacak.

Ve belkide tekrar yaşansa bile,
O en değerli an,
İsmi deja-vülerden ileri gidemeyecek,
Öyle okunacak zihindeki lügatlerden...

O halde uyunmak niyeydi.
Bölük pörçük,
Gerçek denilen korkunç kâbusa,
Üstelik;
Çığlıklarım Dünyanın ufuklarında,
Çınlıyorken hala...

IV

Araf;

Hep düş görmeliydi,
Ve düşmeli gizliden,
Düşün içinde,
Başka bir düşe,
Hiç uyanmamacasına.

Göğü taşıyan,
Sütbeyaz sütunlar inşa etmeli,
Ve devasa saraylar,
Yükseltmeli,
Sütunlar üstüne,
Galaksileri arşınlayan.

Yitirmeli zaman denilen mevhumu,
Saniyeleri bölmeli milyarlarca güne,

Ve bir tren beklemeli,
Uzaklardan,
İlk mola sonrası,
Her geldiği yolun yarısını,
Kendine istasyon seçen...