Düş Zengini İnsan

insan bir düş kurmuştu
adı mutluluktu
yıllardır bekletti onu
düşleri
yakaladım dedi
gerçeğe dönüşecekti
mutluluğu
kendinden çok sevdi
çok yıprandı yoruldu
elleriyle kurmuştu
bu oyunu
ah !! oysa ,dedi
ben ve yalnızlığım yetiyorduk
ben ve şehir ve kuşlar
bir de denize yakın çınar
bir küçük dünyamdı
ne hafiyecilik ne de kaprisler
başıma nereden geldiler
en olmayacak yüktü
hıçkırık
hırçına dönüşen ayrılık
yoksa yanıldık mı ?
yaktı bizi
şiirlerdeki hayalcilik
kimse kendisi değildi aslında
kendisine hapsolmaktan başka
bir tablo
yağlı boya bir göl suyu
uzanmış bir el
sazlıklar arasında
ressamı kadın olan
insan bilmiyor
musa'nın sepeti
suya kondu
bir akarsuydu
resimde göl durgundu
neden cahildir insan
konuşur okumadan
zaman geçiyor insan asi
inmiş bir kitabı okuyamadık
yazdıklarımızı da
gökyüzü kuşları ancak
bilir bu hikayeyi
akşam kuşları da benim gibi
yalnızlar
ay ısıtır gece olunca
hiçbir yıldız sevmez
yanık kalbimi
yaşamak istediğimi
veremedi şiirler
ben gözleri sevdim hep
hafiyelik yapmayan kalbi sevdim
sevgiye değer veren
duyguyu öldürmeyen
kendi vehmiyle insan
aldanır kalır
oysa denizler kadar engin
hayat dersi
karaya vurmaktır
çürük tahtalardan gemiye binmek
mutsuzluk
yaman bir uçurum
kutsal bir yolculuk
düş kurmak mutluluk...


Mustafa kaya
2015