Düşlemsel

Gün geçtikçe kaçıyor yaşama hevesim

Elim yorganıma uzanmıyor

Üşüyorum.

Penceremde bir kuş titriyor

Tir tir...

Bir bir ortaya çıkıyor suçluların yüzleri

Kimse kilit vuramaz dilime,

Sövüyorum.

Açıkça söylüyorum diye darılmasın ukalalar

Ben de varım bu yarışta

Ve herkes kadar ben de insanım.

Bilgim dahilindedir,

Ölüm bekletmez beni

Zalimler randevularına sadıktır

Ağlayacak değilim

Dünyadan koptuğum için.

Elimde bir gül

Gidiyorum sonsuzluğa

Açın yolları, açın

Rezil dünyadan göçüyorsam da

İnsan damarım yüzünden

Beni üzen şeyler vardır lakin

Çözemedim zenginliğin denklemini

Rahatlığın formülünü bulamadım

Merhem olamadım bir garibin borcuna

Edepsizler çil çil altınları saçıyorken.

Öte alemde yakanızdadır elim

Aklınız varsa kaçın benden, kaçın!

Meğerse bıçak sırtıymış yaşamak

Hiç kimseler öğretmedi bunu bize

Bir de insan içinde dolaşıyorsunuz hâlâ

Uçuk mavi çizdirdiniz bulutları

Güneşi sapsarı...

Oysa böyle değilmiş gerçekler

Utanın kendinizden be reziller,

Utanın!

Hepiniz mutlaka göreceksiniz ki;

Ölüm: Simsiyah bir tablo çizdiği Tanrı'nın.

Ersin Kurt