Düş/tü Damla

Sonsuzluktan bir damla düştü
Mavinin en açık noktasına...

Keskin bir martı çığlığı
Bozdu gecenin sükûnetini...
Yıldızlar ürperdi gökyüzünde
Dolunayın şavkı titredi sanki...

Fırtına öncesinin derin sükûtu
Yırtıldı bir kağıt gibi...

Sonsuzluktan bir damla düştü...
Önce toparlanıp kabardı usulca
Sonra yayıldı...
Yerleşti...

Beğenmemiş olacak ki
İçine düştüğü mavi düşü
Sessizce önüne serdiği
İncecik yaldızdan yolu
Usul usul ardından toplayarak
Mavinin değişen tonlarına süzüldü...

Sağına soluna bakmadı...
Durmadı...
Duraklamadı...
Toplandı mavinin en koyu ucunda...

Sonsuzluktan bir damla düştü...
Kanıp söylediği yalanlara
Karanlığın gizemine doğru
Ağır ağır uzandı bedeni...
Gitmekle kalmak arasında
Kararsız kaldı...

Açıp kanatlarını
Sonsuza
Kopmak istedi mavisinden
Yapamadı...

Geriye dönüp yeniden
Başlamak istedi
Mavilerin esrârengiz keşfine
Fethettiği mavileri
Aşamadı...

Sonsuzluktan bir damla düştü
Bir uzadı...
Bir kısaldı...
Dönüp arkasına baktı
Uzun uzun...

Bıraktığı yaldızdan iz
Silinince maviden
Topladı cesaretini...

Açmak için sonsuza
Berrak kanatlarını
Çekiverdi ellerini
Sımsıkı sarıldığı maviden...

Sonsuzluktan bir damla düştü
Köpürdü deniz hiddetinden
Kükredi rüzgâr öfkesinden
Mavilerde bir hezeyân
Karanlıkta içten içe bir sevinç...

Yıldızlar ürperdi gökyüzünde...
Titredi dolunayın şavkı...
Gecenin sağır eden sükûtu
Yırtıldı bir martının feryâdıyla...

Ve tüm saflığıyla
Bütün berraklığıyla
Teslim etti kendini
Karanlığın avuçlarına
Mavinin en açık noktasına
Sonsuzluktan düşen damla...

?İşte o günden sonra bütün mavi umutlar
Düşman oldular hep gecenin karanlığına!...?


Pendik, İstanbul, 2004