Düştüm

Çocuksuydu sevmelerim benim,
Ki tahterevallisinden ilk kez düşmüştüm aşkın...

O gün bu gündür,
Hep bir tarafın yükseklerde aşkım,
Ben ise hala şaşkın!

İpi ellerimden kaçmış bir uçurtma gibi,
Yükselerek,
Yokluğa karıştın....

Ve ben düştüm;

İlkin gözlerim kanamıştı
Ve beyaz kanlar süzülüyordu yanaklarımdan,
Acıyordum,
Sonra anladım ki,
Gözlerim bu kanamalara
Düşmeden, alışkın...

Düşmelerim bitmedi benim,
Gözlerinden...

Pek hazırlıksız çakıldım...

Kimbilir belki ucsuz buçaksız bir çölde,
Taa ezelden beri, kimsesiz bir çakıl'dım...

Düş'tüm,
Yokluğunla sert çarptın düşlerime,
Sol yanımda sancıyan bir ağrıydın,
Zamanla yatıştın...

Başkasıyla,
Başka aşklarınla,
Başlarken yeni bir sabaha,
Ben geceyi
Gündüzlerde bile yaşattım...

Saymadım ama,
En çok gökteki yıldızlar kadar yaş akıttım...

Ve en az Irak'ta saklı,
Yani uzakta; yani sen
Dünyanın hep aydınlık tarafı...

Ki ben,
Durmasızın yanıp tutuşan,
İsli bir lambada azalan yakıttım...

Zor oldu,
Sardım, sarmaladım
ama yaralarımı hiç bir zaman kapadım,
Senden yadigar tüm acılarıma
Bir kapı aralık bıraktım...

Dönmezsin bilirim ama,
Umut,
Umut işte,
Ben vazgeçmeyi başaramadım...

Hep düştüm!