Düşüş-3

(Şair ve Ölüm)





Süveyda. Buradan söz lüksüz çok net görünüyor
Kendime uzaktan bakınca sakatlığım nüksediyor, düş kuramıyorum
Ki dünya eskiden amcamdı
Sonbahar ikiz kardeşim
Aşk kıştan kalma bir kadın
Üçünü de görmüyorum bir harfin içinde uzun zamandır
Uzun zamandır insan değilim kekelediğim için kendimi
Uzun zamandır evden çıkıp var olmayan bir bankta
Aklımdan hikâyeler uyduruyorum. Süveyda ne ki!





Oyuncak bir denizim var beynimin içinde, oturma ruhsatı yok
İz bırakmak için uygun rüzgârı bekliyorum
Basit ve sıradan şeylerle çıktı hep adım; adımdan özür diliyorum.
Bir de mimiklerim; rastlantı sonucu oluştu.
O yüzden benimle konuşurken kâğıttan okuma.
Rica ediyorum.




Cinayet işlemiş bir hayalle yaşıyorum
İtaatkâr cesetlerim olmadı hiç
Her biri asi ve hayata yeniden gelirlerse
O esmer kıtanın ruhuna kader gibi yapışmış kuraklığın
Başkenti olacaklar
İnsan anlamına gelen her şey
İçimizdeki çürümüş balkondan çıplak gözle görünür. Süveyda gibi.
Balkon dediysem aklınıza bir evin kamburu gelmesin
Ego çölünde kalbimin kayalığı
ve menkul kıyam etler borsasında yükselirken kâğıtlar
İnsanlık hızla düşmeye başlar solo keman eşliğinde; işte böyle
Sonra aklından bir sayı tutularak susulur caddenin en işlek yerinde
Bizim oradan net görünüyor. Sayı hep ikiyle çarpılır.




Bütün öngörülerimi bir ilaç kutusunda saklıyorum
Hastalandığımda üç dört tane birden alıyorum
Kim olduğum önemsiz leşi veriyor
Durup durup bana kim olduğumu soruyorsun ya hani
Ben gerçek ötekiyim, diğerleri taklit
Hani kapitalizm gölgesini satamayacağı ağacı keser ya
Ben de biriktirdiğim kalpleri satıp ironi alıyorum şiir için
Ekonomi canlanıyor, emisyon hacmi büyüyor; arz talep meselesi.
Şiir acıktığında üstünü başını yırtıyor
Rezil oluyorum psikolojik manada
Ben gerçek bir ötekiyim, arsızca geçiyorum
Bütün yabancılaşma teorilerinde.




Gülmüyorum uzun zamandır
Uzun zamandır dudaklarım yok
Vücudum ruhumla ayrı evlerde yaşıyor
Keşke kapkara bir şarkı olsaydım
Bir Afrika ülkesinin olimpiyat açılışında
Söylenince bitseydim
Alkışlardan sonra koşmaya başlasaydı içimdeki meşale.



(Nasrettin hocanın yaşlanıp
fıkralardan çekilme kararı
almasıyla da ilgili değil mutsuzluğum)




Süveyda. Deliliğimin en soyut delili; gözümün altındaki leke krallığı
O yüzden intihar; en kolay kazanılan
El alışkanlığı gibi görünür oradan bakınca
Veya şairin yeryüzüne siktir çekmesi.





Süveyda. Düşüyoruz hiçbir taşı yerinden oynatamayan bir şiirle
Gece, keman ve bütün kopyalarım
Birbirimizden düşüyoruz tanrının gövdesine çamur süren
Dinlerin tanıklığında
Üçümüzü bir arada görmeyeceksin artık
Kısa boylu sözcüklerin gölgesinden
Dünyanın dümeninde ileri görüşlü kuklalar ipleriyle dans ederken
Beni anlamak zorunda kalmayacaksın hiçbir formülle.





Yutuldum dağ ateşleri tarafından
En kırılgan yerimi bir kuşla paylaşıyorum
Uçup gidiyor o da karnı doyunca
ve ağzını çalkalıyor yalnızlığımla kendi göğünün çukurunda.
Bir sözcüğün dibi kalıyor bana
Bir de gölgeyi dansa kaldıran utangaç yankı
Şiirimin ham maddesi; anlamı aydınlatan mum
Kıyıya atılmış bir bulut; gezmeye çıkmış yağmur
ve bir yangından çekip çıkardığım ellenmiş kitapların yarı kül hali
Süveyda. Sokağa çıkma yasağım, kurtul kalbimden
İyi biriymişiz gibi davranmayalım artık.