Duvar

sevmek bir zamanlama işidir yine de
aşkın orta çağında kendimizi sorgularken bulduğumuz her cevap
biraz daha yaklaştırır bizi kendimizden öteye
sanrılarımız ve sağır odalarımız var
bundandır yalnızlığa duyarlı duvarlarımızın
bir türlü çivi tutmaması
yazılan her şiire bir ölü bırakıyor çünkü duvar

korkuyu işlerken devingen bir ayrılığa
kesif duygularla örtülü zifiri bir karanlık düşer geceye
yakılan geçmişin iyi niyetli geleceğine
bir şeyler taşımaya cesaret edemeyen insanın işi midir sevmek
yalnızlık paranoyasının intihar eşiğinde başlayan yakın gelecek
geçmişinizden kan kusturarak çıkartıyorsa içinizdeki yabancıyı
aşka yakın, kendinize uzaktasınızdır demek

sevmek bir zamanlama işidir yine de
bilenerek her şafakta bilerek bilmeyerek