Duy Beni

Duy beni !

/ İçimde kopan fırtınanın öksüzlüğünü
Sesimdeki hiçliği /

Kara, her yer kara içimde
Huzursuz, gözlerim bile huzursuz artık
Beni bırak ve git ruhumdan
Bedenimden gideli çok oldu

Gözlerim âmâ artık
Dilim lâl
Ellerim kimsesiz
Duy beni !

Hiç olmamıştım bu kadar uzak kendime
Ulaşamıyorum...
Yalnızlığımın rotası ummadık açıklarda

Her köşem yetim şimdi
Okşama başımı, hissetmiyorum
Hislerimi kaybedeli çok oldu

Şimdi duy beni, ne olur ?
Araf'la tanıştım ilk kez
Affet..

Ben, ben değilim duy beni !