Duy Beni Anne

Duy beni anne
Yoruldum artık
avuçlarımı sabahlara kapatmaktan
Akşamın kör vakitlerini ortak etmekten yalnızlığıma
Acılarımı saklamaktan
yalancı tebessümlere

Yasa boğdular fani ömrümü
Derin izler bıraktı
kavuşmak isteyip kaybettiklerim
Canımı yakıyor
yüreğimde biriktirdiğim yaşanmamış yazgılar

Keşke başımı omzuna yaslayıp ağlayabilseydim anne

Duy beni anne
Düşlerimi çaldılar
Kahramanı oldum
bütün hüzünlü hikayelerin
Kanadı kırık bir kuş misali
avuçlarımda şimdi yaralı yüreğim

Her gün yeni bir vurgun iniyor bedenime
Kirpiklerimde hep yağmur bulutları asılı
Hüzünler dökülüyor gönül bahçeme
Hazana dönüyor mevsimlerim

Keşke ela gözlü küçük meleğin olarak kalabilseydim anne

Duy beni anne
Bir şeyler çekiliyor içimden
Bedenim soğuyor
üşüyorum
Boşlukta süzülüyor ruhum
Perdeler çekiliyor gözkapaklarıma
Susuyor iç sesim
Ölüm saçlarımı tarıyor anne
Sana geliyorum


Bir gün beni duyacaksın değil mi anne...