Duy İatanbul

Duy istanbul,
bu yüreğin haykırışlarını,
son defa, bir sevdaya inanışlarını duy
yorgun, ve bitkin süren upuzun bir,
hayat serüveninden geliyorum
yitik, yılgın, ve suskun dilimden düşen
son cümleleri duy..
duy'ki sende haykır,
nasıl bir sevdaya,
kör edercesine bir aşka düştüğümü anla.
...
anla*ki, kerem ile aslı,
ferhat ile şirin, silinsin artık,
geçmişin tozlu raflarından,
anla, ve anlatki
yeni bir kara sevda doğduğunu
keremin aştığı çölleri,
ferhatın şirin için deldiği dağları
bir kenara bırak artık
ve sadece aç kulaklırını, dinle istanbul
...
dinle istanbul,
33 yıl süren bir kırgınlıktan
bahsediyorum..
sevdaya inanmayan,
sadece romanlarda,
ve filmlerde olduğuna inanan
bir insan'dan bahsediyorum sana..
ne dağları deldim
ne'de çölleri aştım..
bana emanet olan bu canı
bir başkasına, gözünü kırpmadan
sonunu düşünmeden emanet ettim..
...
şimdi, söyle istanbul
ferhat şirinsiz,
aslı keremsiz nasıl yaşadı, onu söyle
ben baharımdan,
ben doğan güneşimden ayrı nasıl yaşarım
o nu söyle..?
söyle istanbul..?
yedi tepe olan güzelliğinden
yirmi milyonu barındırdığın şehrinde
kulakları sağır edercesine haykır..
...
duymayan kalmasın, bu kara sevdamı
nasıl yaz güneşin'den,
kalp atışından,
anne yavrusundan, vazgeçemezse,
ben baharımdan,
yüreğime ışık verip,
beni ferahlatan yarimden vazgeçemem..
geçemem istanbul....