Ebe

Dünya'nın nasıl boktan bir yer olduğunu,
Anne rahmi'nden düştüğümde anlamışım.
Ben ki ağlayarak değil,
Şaşkın şaşkın  etrafa bakmışım.
Tokatı kıçıma vurunca o zalim ebem,
Ağlamak için dünyaya geldiğimi, o gün anlamıştım.
.....
Bak zavallı annem,
kızma diyorsun ama,
Bütün suç ebem de !
Sen ki !
bahtıma bu yaşadıklarımı yığarken,
Meğer ben ilk göz yaşımı,
Senin kollarında akıtmışım...
.....
O gün bugündür ağlamaya programlanmışım.
Göz yaşlarımı,
damla damla yüreğime akıtmışım.
Ondandır hayata olan bu üfkem,
Kırgınlığım,
Kızgınlığım..
Ne kadar ayağa kalkmaya çalışsam,
Yine ağlak insanlar yatağına düşüşüm.
Ebem den esinlenen insanların ocağıma düşüşü.
.....
Ama bilmez kimse annem,
Dağ diye gördüklerinin,
aslında içerden çürüdüğünü.
Ebemden yediğim tokadın etkisinin,hala sürdüğünü..