Ebedi Müddet Sevda

Sevmek ebedi müddet ise vuslatın sönüşü ölümdür
Sevgiliyi kaybettiğimi bildiğim gün, en zor günümdür

Her zamanki gibi şimşek yüklü sözlerin kahretti beni
Ne olursun yollara, denize, dalgalara, sana sor beni

Yaksın yakabildiği kadar ama aklımı bana bıraksın
Çok küçük de olsa gönlünde bana da bir yer kalsın

Yanan ateşlere kör dalışıma isyanım her gün büyür
Bu yürek yarası da soğuyacağına büyür de büyür

Sen dolarken başka yüreklerin içerisine büyük hızla
Ah yüreğim, senden bihaberken o, ister öl ister sızla

Anlatamadım sana sevdamı, hala bilmiyorsun baksana
Elini bir değdir göğsüme, kalp atışlarımdan anlasana

Anladım ki sevmelerim ebedi müddet imiş bilemedim
Bir geç kaldığımı bildim, bir türlü kendime gelemedim

Kaderde sabır ile sınanan bir gönül olmak da varmış
Gönül törpüsü bir dert fersahlarca yüreğimi sarmış

Kurtulmak mümkün görünmese de lokmandır zaman
Diye avuntularıma ekleniyor ve dualarımdaki rahman

Acımı saklamak her gün zorlaşırken hele gözyaşlarımı
Gizliyorum kimse görmesin diye suskun ağlamalarımı

Acıyı sevmek değil ki bu başıma gelen eziyet sağanağı
Yetsin artık, bitsin artık, kalmadı bu yüreğin dayanağı

Sevmenin ilelebetlerine gömülen gönlüme bir çare
Söylesin birileri, anlatsın içimdeki hikâyeyi bu yâre

Olsun varsın gelmesin, sevmesin beni bir nebze dahi
Ama bilsin isterim, desin gerçekten sevgisi imiş sahi

Söylemişti gerçi bana çıktı gerçekten ok yaydan
Hedefini de vurdu geçti, çıkardı beni hayatından