Ebruli Çiçeğim

Mayınlar üzerinde dinelen

Yirmi sekiz ayaklı Şubat

Usulca ayağını kaldıran

Ayın on dördü

Günün şakağında patlayan

Konfetili balonlar

Korkudan

Yeryüzünden hatıralara uçan

Çiçek ruhlu güvercinim

Kanadında sürüyle barış taşıyanım

Özlemimi tek ayak üstünde durdurur

Özgürlüğün

Bir kibir bir gurur dizilmiş günahların arasında

Sevap gibi

Sarı kırmızı mor değil

Yaprak yaprak

Renk cümbüşü nazlı çiçeğim

Sevgim beyaz bulut kılığında

Yağmurlarım dualı

Her damla ayrı bir muştu

Arkamda saklı seller

Nadasa bırakılmış

Toprak sahnemde

Baş rol oynayan sanatçım

Kokusunun camları kırılan

Ebruli çiçeğim

İster kanatlarını çırp

İster toprağa kök sal

Senede üç yüz altmış beş gün

Sana dokunmadan

Çiçek açarsan yeryüzün

Uçarsan gökyüzün olurum