Ebrulim

... EBRULİM

Kızıl süraviler geliyor şehirlerinden

Atların yelesine tutunmuş hüzün

Dört nala geçiyor

Kalbimin her yerinden.

Sokaklarımda hüküm sessizliği

Avluda sıra sıra idamlıklar

Sadece bir sükûtuna bakar

İner boynuma

Kızıl saçlarından kılıçlar.

....... Seninle bir daha savaşırsam eğer

Beni sakın bana bırakma

Ya götür doğduğun topraklara

Sarıl ökse otlarınca,

İhtirasla

Yada öldür bir bakışınla

Ama yaralı bırakma

Ne aşk

Ne de ölüm

Yarım kalmamalı asla.

Nehirlerini gönder bana Azelya

Sarıl aç bir deniz gibi

Karış bütün topraklarıma

Örselendim yokluğunda,uslandım

İtaat ediyorum artık

Dudaklarının her kıvrımına.

Avuçlarınla değil ırmaklarınla iç beni

Kanmam yoksa dudaklarına.

Tutukla göğsünde bütün nefeslerimi

Ne aşk

Nede ölüm

Geri vermiyor asla

Aldığı hiç bir bedeni.

Nasıl istiyorsan öyle sev beni

Köy çocuklarının

Mayıs papatyalarının neşesi

Masum bir gelinlik

Yada arsız bir sarmaşık gibi

Sen yeter ki gitme

Dilsiz bir çocuk konuşuyor gözlerimde

Avcumda kuşlar ölüyor sen gidince

Bir serçenin kalbinde üşüyor ellerim

Gökyüzüm düşüyor üzerime.

Ebrulim

Kızıl mavim

Rengarengim

Bilmiyorum,

Seni sevmeyi neden hiç öğrenemedim

Ateşe susamıştı dudaklarım

Korktum yanmaktan

Gelip göğsünde saklandım

Kaçtım bazen de güzelliğinin dehşetinden

Heyhat!

Her adımda daha çok yaklaştım

Kendimle böldün beni

Yokluğunla çarptın

Topladın bir yekûn içinde bütün cüzlerimi

Beni zırhımdan çıkarttın.

Nehirlerini gönder bana Azelya

Aç bir deniz gibi sarıl

Karış bütün topraklarıma

Ruhunu teslim etmek için avuçlarına

Bir bilsen

Kaç şiir bekliyor dudaklarımda.

İşte buradayım

İnfaz ettim aklımı

Deliliğin burcundayım

Soyun bütün renklerinden

Haydi gel artık Azelya

Cennetinde ki nergisler

Çiçek açmadılar mı yoksa hâlâ.

Gel ki

İncitmesin ayrılıklar

Tükenmesin

Daha bir kez olsun sarılmadan

Bütün yollar

Cennetine varmaya ey Yar

Söyler misin

Daha kaç ölüm var.