Efkârı Kendinden Menkul Bir Adam

Efkârı kendinden menkul bir adamım ben
Gözyaşına sığınan bir çocuk gibi
Düşlerimin diyetini öderim yalnızlığımla
Takvimler gardiyan gibi dikilir tepemde
Düşmediğim uçurumlar beni bekler
Şiirler birikir dudaklarımda
Çığlıklarım olur o duyduğun kelimeler
Sorarım kendime :
Temiz bulut kalmış mıdır acaba?



Efkârı kendinden menkul bir adamım ben
Kaderin tırnak aralarında kanlı deri parçalarım
Eğer rahatlatacaksa seni söyleyeyim
Sen hep daha yakındın benden bana
Çünkü kalabalıklarım vuruldu benim tek kurşunla



Efkârı kendinden menkul bir adamım ben
Biliyorsun sadece birbirimize değildi bizim sevdamız
Koskoca bir hayatı sığdırmıştık ona
Susmuş muydu kentler? Yoksa susturulmuşlar mıydı?
Çocukların gözlerine sor şehirleri
Dünyanın aynasıdır çocuk gözleri



Efkârı kendinden menkul bir adamım ben
Zamansız açıp üşüyen çiçekler gibiyim
Günler ölü doğar avuçlarıma
Ellerimle beslerim hüznü
Ben hayal ederken tan vakti kaçamak sevişmeleri
Kalemim hedefsiz yolların yorgunu oldu
Ellerin kokulu mektupların kesildiğinden beri



Efkârı kendinden menkul bir adamım ben
Canım canına susar bilir misin?
O an her şey susar bilir misin?
Birikmiş şiirler bile dağılırlar dudaklarımdan
Ne saklanacak bir kelime kalır
Ne başkaldıracak bir sebep
Anlatmak istediğim bir dünya şey
Elimdeyse kırık dökük kelimeler