Eftelya

eftelya okudu şarkısını onun adıyla..
dalgalarını vurdu deniz sandallara
denizin hüznü soldu saçlarında
çığlıkları yok oldu martıların,milena oldu istanbul..
sessizdi sözcükleri,değmezdi kırmaya kalbi
severdi.. öyle çok severdi ki beni
öperdi saçlarımın kırıklarını..
bir sandala binerdi kalplerimiz,bazen kız kulesi olur,bazense yok olurdu marmarada...
ağlamazdı o ,güçlüydü.
öyle severdi ki,yüreği giderdi uzaklara.
yıldızlara değerdi sessizliği. güneşi diriltirdi bazense ölü bedenleri..
eftelya okudu onun adına şarkıları.
en sevdiğimse adının gerçtiği nakarattı.
ra bile ona gönderiyordu güneşi.. öyle seviyordu onu bu toprak,bu taş,bu yaşam.
ama korkaktım ben. kaçtım.
eftelya olmaktan kaçtım,kalbine dokunamadım. kırmak istemedim yüreğini.
ağladım,duymadı. duymasın sevdiğimi. nasıl söylerim ona sevğimi?
kaldı sevgim yüreğin bir köşesinde. attım kendimi tereddütsüzce,beyaz bedeninden aşağı..
sonsuzdu . karanlıktı.
eftelya.. eftelya. eftelya..
denizi öptüm, saçların değdi dudağıma.