Ekinler Olana Kadar

                         

Eski uygarlıklar gibi yıkılıp gidiyoruz tek tek

hesapçı bir Tanrının işimi bu yoksa

masum bir kulun bedduasına mı takıldı kaldı dünya

içinden çıkılmaz bir hal aldık nasıl

herkes günahına yıkıyor bu işi

herkes yaptığını biliyor ve kaderine razı

şu muskaları yanlış yazan şeyh

o müridin günahını istese de bana yıkamaz

ne ölürüm ne giderim ne de

vaz geçerim aşkından sevgilim

kulağına küpe olsun diye gecenin bir vakti

hastalıklarını bulaştırarak dolaşan gece bekçilerine

dokuzuncu katın balkon penceresinden

bağıra çağıra yalvardım geçerken köpekleri de sevin

ürkmüşleri özellikle de sizin için ölmüşleri

ayrılıp gidenleri değilse bile sarhoş olup

ayılmadan gidenlerin hala şiire duydukları umut için

terkedin tekmeleyen ayaklarınızı bu gece

bir kap yemek için başını ellerinize uzatanların

gözleriyle bakın bir kez olsun hayata

karantina günleri Aya düşmüş bir yüzün hüznüdür

holde bir başına duran ayakkabı yalnızlığı

içinden bir ses kapıyı tekmeleyecek bir ayağım da yok der

suskunluğumu anlayacak sokaklar artık yok

midyeciler kokoreççiler ve üstelik pavyon neonlarına

küfredip küfredip evine dönemeyecek derece

huzursuz bir kalbin sahibi elleriyle bıraktı buraya

şu anason kokulu holden kurtarın artık beni

patlak sokak lambalarından umutsuz bir haldir bu

bir yere gidememek bir yerden dönememekten zordur

tek tek ölüyoruz dediğime bakmayın çok çok ölüyoruz aslında

ama kimsenin kimseden haberi yokmuş da

bir ben biliyormuşum diye gerçeği bir eda var hep etrafımda

çünkü kapatıldığımız bir hangarda camdan tabutluklardan

gök yüzüne bakıyoruz o da arada sırada tutarsa yaşımız

annesinden korktuğu için sokağa çıkamayan bir evladım ben de

aşkından korkup durmadan yazan bir şair önü sonu

nasıl başlarsam başlayım arkasını getiremediğim cümlelerin

zenci beyaz ya da kızıl renkli kaba saba bir kölesiyim

masumu zalimden ayıran aydınlık yüzün gülüşüyle gülmesini özledim

işim kalmadı artık kıçınıza sokun yuvarlak dünyanızı bilin istedim