El-veda.....!(sana)

Sen,

Her gece imgelerime doğardın,
Düş kırıkları canıma batarken,
En yalnız yalnızlığımla başbaşaydım...

Gün kadar karışıktı meçhul bakışların,
Köklerimi yıldızlara gömerken,
Ruhumun kıvranışlarına ağladım...

Kalbimdeki son umutları yaktın,
Düşüncelerim kavga edince,
Hata bendeymiş meğer!Anladım...

Kim demiş karanlık yutar insanı..?
Kim demiş ki o,en büyük yalanı..?

Susmayı öğrenirken hayattan,
Hep için için gözyaşısız ağladım...

Dünya dönüyor dostlarım!
Ne yazık...!
Ben hep aynı noktada kaldım,

Yazdığın son sayfada,
Ve
Geçmiş tüm anılarda yaşadım...

Yaşarken;
Kapımı sadece yalnızlığa açtım.
Eski bir kağıda 'Elveda'
El-veda!Hoşcakal yazdım...

..
Son kez değil belki ama,
Sana ilk kez ağladım...