Elde Kalmış Anılar Mektebi

Gün yüzü görmemiş sürgünümde,

Zamansız yaralar sardım ömrümde,

Apansız karalar bağladım her düşümde,

Sessizliğe sığarken onca kelime,

Sensizliğe sığıntı kaldı bunca güfte,

Her tarafıma sinmiş yokluğun yargısı,

Kulağıma ünlenenler ilişirken yüreğime,

Nereden başlanır hiç düşünmedim,

İçimde deli tayların yılkı özlemi,

Dudaklarım aşklara dünden yeminli,

Çaldığım tüm kapılarsa;

Sanırsın elde kalmış anılar mektebi...

Ormanların en kuytusunda saklanmış,

Duvardaki çatlaklarımdan habersiz,

Kırkı çıkmamış hüzünler sardı etrafımı,

Kapanmamış sayfaların azığı olduğumda,

Gecenin karanlığına alışan gözüm,

Sabahın aydınlığına hiç alışamadı,

Zamansa yakamı bir türlü bırakmadı

Renklerini unuttuğum yazamadıklarımı,

Her sabah yeniden yazmaya çalıştım,

Katran karası alaycı tebessümlerde,

Kaç öksüz çocuk büyüttüm içimde,

Atamadım içimden hergelelik makamını,

Dudağımda yalan bi gülümseme,

Çocukluğum hala koşturur durur,

Ömrümün merdivenlerinde umarsızca...

Ertelenen tüm duruşmalarım yarınsızken,

Sürgünlerim hep zamansız takvimlerde,

Çalınmıyor kapım nicedir,

Ne gelen var,

Ne giden..

Ses de yok ötelerden,

Sonbaharlar da kabul etmez artık beni,

İlkbaharlarda zaten yerim yok,

Eskiden böyle değildim,

Bilsen dünden razıyım belkilere,

Eksildim günbegün itibarsız keşkelerde,

Günahın üç rengine boyalı,

Rüştünü ispat etmemiş hiçliklerim,

Füsunlu bi havaya teslim şehirlerim,

Beyhude ümitlere masumca saklanan,

Konduramadığım paçavra sevdam,

Kime sorsam milletin dilinde...

"Bir gün gelir de unuturmuş insan,

En sevdiği hatıraları bile" (Alıntı Ü.Y.O.)

Geriye ne kaldı dersen dünden;

Bazen hüzün,

Biraz kırgınlık,

Çokca da ayrılık...