Elif

Dünya dediğin iki misket çocuk gözlerde 

...

Ellerime asılı hüzünlerin
Yıldız saçlarıyla ateş bağı kurup göğü dinliyorum 
İçimin Elif bahçesinde 

Vaktin kuş heceli düşü
Taş oyuklarında soluk benizli tohum 
Islak çığlıkların şiir dökümlü balkonundan

Efsaneler salınıyor
Rüzgarla uçuşan çiçekli bir çizgi
eteğimin ucu..



Duyguların durgun sığınağında 

Yollar doğuyor

Yağmur kokan ayazlara yüz sürerken
Gözlerimin ışığında iklim penceresi
Uzun gecelerin karanlık kanadı
Gümüş pullar üzerinde çadırlar 

Yalnızlığın sıcak soluklu toprağı
Avuçlarımın kızılına uyanan alev

-nehirler gibi akan sesini sevdim çocuk-


Yaşadıkça baharı dökülen
Gül ufku hücrem
Uçurtmalı tepelerin yazmalı oyasında
Ay salkımlı duvak
Sabrın umutla toparlandığı yurd
Sesinde mavinin kıyı vuran menzili

En ince yerinden geceyi
Rüzgârı ve suyu
Bir çocuğun sevilmeyi bekleyen
yarasıyla dinliyorum

Durmadan yağmur yağıyor

Sesimin çağlayanında kekeme öykü

Ve dilimin tipisinde ebruli kıyı

Sokul yanıma

Narin ellerin üşümesin