Elimde Olsa Kaderimi Silerdim

Bazen insan, hayatın ona biçtiği yola bakarken içinden sadece tek bir cümle geçer:

“Elimde olsa kaderimi silerdim…”

Çünkü bazı hikâyeler insanın rızası olmadan yazılır,

bazı acılar seçilmeden gelir,

ve bazı yaralar öyle derindir ki,

hiçbir zaman tam olarak iyileşmez.

Kader bazen bir oyun kurar,

sen de figüranı olursun kendi hayatının.

Ne kadar direnirsen diren,

sonunda aynı yere sürüklenirsin: acının tam ortasına.

Bir umutla başlarsın her şeye,

ama umut da bir noktadan sonra seni terk eder.

Bir bakarsın, elinden tutan kalmamış,

bir bakarsın, güven dediğin her şey yıkılmış.

Ve işte o zaman söylüyorsun o cümleyi,

dişlerini sıkarak, gözlerin dolu dolu:

“Elimde olsa kaderimi silerdim, 

çünkü beni içimden parça parça kopardı.”

Bir şey bırakmadı bende;

ne sevinç, ne huzur, ne de inanç.

Kendimi unuttum bazen,

adımı bile hatırlamadığım geceler oldu.

Ve anladım ki, kaderin elleri merhamet bilmez;

sevdiğini de alır, inandığını da,

ve seni sessiz bir mezarlığa gömer gibi bırakır kendi içine.

Artık ne bir dua tutuyorum,

ne de bir dilek.

İçim yanarken gökyüzüne bakmayı bile bıraktım.

Çünkü yıldızlar bile bana bakınca utanıyor artık.

Kaderle savaşmaya gücüm kalmadı,

onun yerine susarak direnmeyi öğrendim.

Ama her susuşumda biraz daha öldüm içimde.

Bazen düşünüyorum da…

Belki de bu hayat bana hiç ait değildi.

Belki ben, yanlış hikâyenin içinde yanlış bir karakterdim.

Ne zaman doğruyu istesem,

hayat bana yanlış bir son yazdı.

Ama bitmiyor.

Ne acı bitiyor, ne kader susuyor.

Her sabah biraz daha eksiliyorum,

biraz daha yanıyorum içten içe.

Kalbim, sustuğum her gecede biraz daha çürüyor.

Artık dualarım bile sessiz,

umutlarım cansız,

ve içimde yaşamaya direnen son parçam bile yoruldu.

Kaderle savaşmaktan vazgeçtim artık,

çünkü kazansam bile kaybediyorum sonunda.

Elimde olsa kaderimi silerdim,

çünkü beni içimden parça parça kopardı.

Beni, ben olmaktan çıkardı.

Şimdi ne aynaya bakacak yüzüm kaldı,

ne de yeniden başlayacak bir kalbim.

Bir köşede kendi karanlığımda oturuyorum,

Ne ay doğuyor içime Nede güneş

Bir daha doğmayacağımı bile bile.