Elleri Cebinde Gezen Çocuk

Ritimler kulağa vuran o yakamozu ve kıyısındaki kumların üstünü temizleyen rüzgarken.
Sahip olduğum herşeyin boşluğuna sarılıp aşık olurdum.
Sesimin akşında, dilimin arkasından su dökerek yolcu ettiği kelimelerle, anlamlı cümleler oluştururdum.
Yavaşlar ve etrafı izlerdim.
Bu arada çocukluğum, utangaç tavırla andığı mutluluklarını bir bohça misali katlayarak gençliğime saklamış.

Adımlarım yavaşlarken daktilo gibi patır patır düşerdi ağzımdan harfler.
Kağıdın saf beyazı kadar atmış benzim,yüz mimiklerimle daha belirgin hale gelirdi.
Ardından boşluğa atlamış bir karınca gibi düşerken kendimi hafiflemiş ve arınmış hissederdim. Uzaklaşan adımların sesi gibi yavaşca terkedilirdim hep.
Arkada tek bir kanıt bırakmadan.

Hep kişiliğimin sahte maskesini hangi benliğime dikeyim derken bir yandan sökülüp giden cesaretim akıl almaz bir şekilde yerini kuru korkulara ve çekingenliklere bırakırdı.
Ve ben yine elleri cebinde gezen çocuktum.