Elleri Gül Cücesine Ağıtlar

sahi benden önce de

duymuş muydun bunları

yoksa ben eski bir sestim de

yeni mi düşmüştüm

nağmelerinin ardına

kendimi bilmeden

uzunca bir süre tanımsız

hangi şehir hangi akıl

hangi kadın için sualsiz

durup kaldım

hep bu kadardım

öyle mi sanmıştım

yoksa hakikat mıydı olanlar

akşam üstüydü yalnız

martılar dönüyordu çatılara

güneş olduğundan vakur

başka bir şehirdi işte

başka başka kadınlar vardı

aklımı onlar aldı

ben hiçbir şey saklamadım

yolları da Ayın yüzünü de

yağmur ıslattı

yazdı ayaza daha vardı

misliyle muamele ediyordu hayat

hem verdiğinden muzdarip

hem de aldığından

küflü kiremitlerin kızıl tozları

ev yapıyordu başına üşüştüklerini

oysa odalarında suskun

konuşmaktan korkan

her bir çocuğu için tek tek zaman

göğsünde yeni yeni

umutlar saklıyordu

annemi diyordum

neden aldılar sanki

kimi görsem soruyordum

konuşamayanları yazıyordu belki de

okuyamadığım o kitaplar

işte eni konu hepsi böyle

ama bir salgın misali

etrafını sarıyordu aşk

incinmiş ve incinecek olan

her söz sahibinin içinde

büyüdüğü evleri

sen oluyordu önce

sonra ben oluyordu dilim

inadım uğruna söylemediklerimi

öğrenebiliyordum

çünkü bir ay kızıydı sevgilim

kirpiklerini yoluyordu

ben ise uzunca bir zaman

bu dünyada boşuna

tam da o havayı soluyordum

bir şiir okuyordum

yalnızlık kimsenin değil