Ellerimin Yorgun Cephesi

Yalnızlık,
Çetin bir savaş gibi geçti geceleri..
Üstelik kuru sıkı kalemlerle;
Yer alarak,
Yaralanarak ellerimin yorgun cephesinde..

Yanaklarımda bulduğum soğuk gözyaşlarını
Mermi olarak kullanmayı denediğimde,
Ağlatan ölümler kustuğunu farkettim kağıtlara..
Üzerlerindeki mürekkebi eriten,
Yırtan, yıkan en iç taraflarından..
Yorgunluğumu bile yordu ama
Kaybettiğim saldırılar, kazandığım savunmalar..
Üstelik bu zor savaşta,
Dostum da sendin,
Düşmanım da..
Şaşırdım çoğu zaman,
Mayınlara bile bastım
Sinsi bir planla ayrılıklara kurulan..

Bir parçam
Kanamasa da kopup gitti ardından,
Senin gibi, gidişin gibi..
Yaralansam da devam ettim yazmaya;
Sana olan
Özlemim, nefretim ve hırsımla..
Asla yılmadan..
Bu sefer mısra mısra
Kafiyesiz bir şekilde vurdum seni,
Serbest atışların intiharları denk geldiğinde
Dize sonlarına..
İmgelerle saklayarak,
Hatta hiç hissettirmeyerek
Ardından yaktığım ağıtları..

Şiir yazdım işte,
Eller yukarı..