El’lerin
Yalnızsın
Başını yastığa koyduğunda
Bedenin toprağa konulduğunda
Yalnızsın
Mutlusun yalnız değilken
Mutlu sanarsın kendini
Sevincini paylaşırken
Her nasıl ki anlarsın acını
Paylaşamazken kimseyle
Yaran ta derinlere inerken acı acı
Ne acı
Ne büyük gam
Binlerce kişiye de anlatsan
Girseler kollarına, kaldırsalar başını
Hiçbir hekim dikemez içindeki yarayı
Senden başka.
Yaranı dikerken de yalnızsın
Sanma ki biri gelir sarar yaralarını
Sanma ki bu sefer hallettin
İlmek ilmek canın yanarken
Yalnızsın
Aldanma kimsenin baharlarına
Çiçeklerini koru yabancı rüzgarlardan
Yüreğin daha kışlar yaşayacak
Erken açma tomurcuklarını
Aldanma kimselerin güneşlerine
Yarayı gizleyene kadar değil de
İzi kaybolana kadar
Yalnızsın
Aldanma kimselerin kalabalıklarına
Mevsimlerini iyi bilirim ben
Daha çok takvim yaprakların var
Çiçeklerininin kokularını sakla
Soldurma yıldızlarını
Ben de yalnızım bu acıyla tek başıma