Elveda Diyesim Var

Elveda artık;

Onyedi yaşımın cazibesine,

Gülünce birden beliren gamzelerine,

Köprü altında yeşerttiğimiz düşlere,

Gereğinden fazla anlam yüklediğim kelimelere,

Gönül pusulamdaki köhne ayak izlerine,

Vuslat sancısının gelip yerleştiği şehirlere,

Elele yürüdüğümüz yarım kalan şiirlere,

Aciz bedenimdeki metruk hecelere,

Uykularımı feda ettiğim gecelere,

Arda kalan nasır tutmuş dertlere,

Kaskatı kesildiğim ağaran iklimlere,

Tuzla buz olmuş siyah beyaz geçmişime,

Elveda diyesim var...

Elveda artık;

Balıkçı Remzi abinin derya kuzularına,

Belki yeniden çiçeğe duracak tomurcuklara,

Küfre bulanık hiçe sayılan efsunlu mısralara,

Affına sığınmış hoyrat esen rüzgarlara,

Başucumdaki hasretinin dinmeyen ağrılarına,

Bahtına yalnızlık düşmüş kollara,

Zemheri ayazındaki sığıntı telaşlara,

Gizlimiz saklımızın kalmadığı odalara,

Hüküm süren sevgilinin yokluğuna,

Kokusunu duyduğum baharlara,

İliklerime kadar ıslandığım yağmurlara,

Kelimelerimizin kısaldığı yakınlara,

Suskunluklarımızın uzadığı yarınlara,

Elveda diyesim var,

Yasaklı semtlerin karartılarında,

Yağmurdan kaçarken sana;

Veda edesim var...