Elveda Gönlüm

bir yerlerde yeni hayatlar kurgulanırken
bilmiyorum ki
senli geçmişimi nereye saklayacağım

içime batan bu yalnızlık
aynadaki suretim kadar gerçek
sanki
derinden bir şeyler çıkarmak istiyor gözlerim
ellerimin hali malum
kan ağlıyor avuçlarım...

her tebessüm
gerçeği gizlemek için
maksat unutmak belki amma
yaptığım
acının üstüne sürülen bir parmak bal
değil de nedir

ve
içimdeki boşluğa düşerken anılar
yaşama sevincimi bitirir zaman
ne kadar ömür vaat edersen et
ya da sahte istikbal
ağaran saçlarımla birlikte kaderimi yaşıyorum

bazen
ateş öfkesi sarsa da benliğimi
çoğu kez ayakucuma yığılır ölüm
işte o an gelince
kül kadar sakinleşirim

elveda gönlüm
seninde kapını çalacak ölüm

(günbatımı düşleri... s.71)