Emek

Elleri toprak kokusu
Elleri nasır
Sırtında bin yıla bedel bir yük
Gözlerini bulutların ağıdına saklamış
Ha düştü ha düşecek kirpiklerinden...


Muştu mu ne çok oldu unutalı
Gökkuşağından toplamayı...


Ömür çilenin yazgısı
Kurudu toprak düşmedi yağmur damlası
Uzattı asumana kınalı ellerini
Sakladı duasını güneşten

Yüreği yanık ağrısı dinmeyen yardı
Anaydı çobandı bahçıvandı...


Her çizgisinde o gül yüzünün
Solgun tebessümleri ağırlardı
Yılların tok gönüllü edasıyla
Nasıl da kollardı dört çiçeğini
Merhamet nehrinden akardı
Sözlerinde yıkanırdı şefkat
Susarak söylerdi sevdiğini...


Gün yine şafağın kollarında
Yol uzun yol meşakkatli
Ekim çölden almış sıcağını
Yakar tenini
Yürü diyor çabuk davran
Kasım misafir olmadan ocağına
Hasat zamanı şimdi
Kolay değil rızkını kurak topraktan dermek
Hayat bu
Terle yoğrulmuş koca bir emek...

Züleyha Özbay Bilgiç
Kütahya/2010

Şiirime sesiiyle güzel yorumuyla ayrı bir anlam katan Eylül' e sonsuz teşekkürlerimle.