En Büyük Yalanımsın

.../
Dilimin ucunda kaybolan
Bir cümleydi seni sevmek...
Sen kazandın belki
Ama ben haklıydım!...




Ve
Vefa bilmez bir yüreğin terkinde
Yokluğuna düşen gözden terdi
İçimin sıyrıklarını kavuran




Dil yarıklarına saklanan benden uzak bir kaç yabancı söz
Koca bir şehri silip süpüren öfke rüzgarı
Dilimin duldasına takılan seni savurmaya çalışırken
İlkbaharın dokunuşlarına suskun kalan yüreğim
Ve seni silmeye çalışan yürek ve öfkenin ikilemidir
İçimi taşa tutan!...




Yoksa
Ellerime sinen duman
Boğazımı acıtan tütün yanığı mı
içimde biriken ter ve kiri akıtan
Gözyaşıma karışan sensizlik mi
Yok etti içimde uçuşan kelebekleri
Bir baharı daha gelin etmeden
Kışla kefenleyerek gömdü yoksunluğuna
Bir hoşça kala sığdıramadığım
Öfkenin avuçlarından nasıl alayım seni.?




Biliyor musun...
Sen, benim kendimi varlığına inandırdığım, nefes bildiğim
Bir umutla kandırıp, avuttuğum
En büyük yalanımsın!...