En Güzel Yürümenin Adı

gece erkendir
kuş suskunluğu hüzünlerle hasta düşer kent
ilkyaz bademlerde bencil
düşüncelerim aklımda hapis
kimi görsem
bir şarkıyı öykülemek gelir içimden mutsuzluğuna
balkonlara bakarak acıktığım yarınların hatırına...

saç kırıkların üzer evden son çıkış heveslerimi
ilk defa üşümek isterim belki
çocuk sesleri parklarda azalırken portakal çiçekleriyle
temmuz tozları özler gibi uzandığım dağlar
yetmez tuzsuz rüyalarıma...

hiçbir romanın tadını çıkaramadan biter hayat
gazete sayfalarında ekmek kırıntıları biter
eskiden kalma bir ayrılık girer
yol yorgunluklarının gündemine
gerçek acının üstünü örter
gerçekle yanyana unutmadan dünyayı
sarhoş iklimlere doğru...

en güzel yürümenin adını yazmaktır bu
sevgilim en güzel yerinde bu heyecanın
sevgilim kendisi sevmenin...