Endamlı Gülüşler

Sen giderken geliyordum
O akşamın gün batımında
giderken güneşin batışında
rojda ışınları arasında
sen kaldın gözlerimde

gidince baka kaldım
arkanda
eteğinde yansıyan roj ışın
her adım da yıldızlar bırakıyordu

o her adımı gözlerde yıldız gibi kaydı
giderken gözlerin geride kalmıştı
dönmemek emelin arzun değildi
çoşkulu gidişin gözde kalan yıldızlar

attığın her adım
toprağa bir yıldız çakılmıştı
acemi bir sevda misali
batan ışıkla...
gözden kaybolmuştu
endamı kaldı düşümde

o sabahın it havlama vakti
gidişin gelişine benzemiyordu
gelirken...
güneş doğmadan alacakaranlık içinde
gülleri kaplayan buzulları gibi pak
endam gülüşü yansıyordu cemre'ye

o an uykunun en derininde
rüyamdan sayıklarken gelişini
kapı çalındığında
endamın karşımdaydı

ve uyandım..
kavuşma anı sevincin doruğu
yaşayan iki uçan kelebektik

ki gavurdağının yücesinden
ovaya uçuyor misali
iki acemi paraşutçü gibi
inişlerimiz bir mutluluktu

O sabah güneş doğmadan
şafak açarken...
kabahatin güneşsiz şafağında
gelişin...
güneşle ısıttı içimizi

içimizde kalan söylenmeyen
mırdar sözcükler
yokluğunda canlıyken
gelişinle ölen sözcükler
içimizde kurudu

artık yaşamalı ağaç ömrü...
bir ağacın iki dalı gibi hür
bir ömrün yaşayacağı kadar
sevdalarıın en uzunu olsun
gözlerimizde...

28/11/2010 - Karataş

**Yaşamın bir cilvesi kırılmaların özünde yaşayan gerçekse sevgi üstün olanıdır **