Engeli Olmayan Yürekler (2)

'Evet, ne ben Keremim ne de sen Aslı' (İhsan Polat)






bir gün toprak altında fosil olacağım biliyorum
umutlarıma bir bir vurdu zaman zaten
şimdi yılgın ortasındayım ömrün
bir aşkın meyvesi de değilim
tatlı dilli güler yüzlü arzuların sonuyum
ne yazık
babamın gözünde yakalayamadım anamı
kalp gözümde hala sevdaya masum bakışlı çocuk
ruhumda gıpta hiç kirlenmemiş aşklara
beklentim hayal arası düş galiba
aslında
kimin hakkı var aşkı ağlatmaya
hani
iyi anlarlar beni sevdaya engel tanımayan ruhlar
sözüm o meclisten dışarı
siz
bedenlerde alev diye fener söndüren
sözde Mirzalar, Kara Sultanlar
siz tanrının üflediği nefeslere fesat katanlar
nasıl ki
bir terzinin el emeği göz nuruysa kaftanlar
ki
kayalara çarpar değişmez su dupdurudur
velhasıl
sevdalının hası leb demeden anlar
ah siz
nerde sabah orda akşamcılar
hiç hakkınız yok bu denli arsızlığa
ardınızda bıraktıklarınızla kefenler giyiyor nice ruhlar
oysa
şaşmamalı sevda
mezar taşının soğukluğunda bile
ve
bile bile
ne kaşına ne gözüne
nakış nakış yüreğe perde
neden olmasın
masal gibi sevda dönüşebilir gerçeğe
hem de ölümüne sevda
siz
şah damarında şeytanlar oynatanlar
yüreğim sızlıyor zaman zaman
sığınıyorum yüceye
zira
aşksız yaşam ot, saman
ama
tanrıma küstürecek kadar aşka oyun ve sahne
perde açıp kapayanlar çok ustaca
peki
bu mudur sevda ?
kimin hakkı var gözlerimi dağlamaya
inançlarımı sarsmaya
utanç duvarlarınız yıkılıyor kirpiklerime
reva mı bu matem
onca kalbi sevdaya çarpanlara
görmedim duymadım diyemiyorum da
kimin hakkı var beni böyle günahkar kılmaya
hele hele
onca masumun düşlerinde gezinmeye
diğerinden ötekine
zavallı engelli yürekler
ne diyeyim
boynum kıldan ince size
lakin
artık yeter
çürümese aşkın meyveleri
zira aşkla yaşam bedel ömre
hiç olmazsa ilişmeseniz düşlere de

çığ düşmese
engeli olmayan yüreklere...