Erdem Gönderinde Sevgi

Kana susamış bir güdü
Damarlarımıza sinmiş;
Ortamını bulduk sıra,
Yüze çıkmakta arsızca...



Saldırmak, dişlemek, vurmak,
Çarpa-çırpa parçalamak,
Vahşi, soysuz, dolu-dizgin,
Yılkı aygırınca gemsiz,
Pusu kurmuş nefsimize,
Kırdırmakta bizi, bize...



Öfkemizin rüzgârından
Alıcı kuşlar ürkmekte;
Yakamıza taktığımız
Güzelim çiçekler bile
Hırsa tamah ilençlerle
Isırgana dönüşmekte;
Ben-merkezli onca dilek,
Kalbimizde üşümekte...



İnsan, her yönüyle insan;
Amma ' insanlık ' denince:
Erdem gönderinde sevgi,
Özgür, olabildiğince...