Eşikte

sonsuzluk yüzükoyun düşünce
sızım inceldiği yerden koptu nina

masumiyetimin koynunda güvercin saklamam büyük hataydı...



hile yaptım geceyi dinlerken
yüzümün üzülmüş yerleriyle konuşuyor ellerim
her şeyi biliyormuş gibi sustum
şehirleri kuşkularından öptüm
hafıza uzmanlığını kaldırımlara bırakıp

ona seslendim

heyy!!

göğe tırmanmış ay

sesimi bul
kendime yeniden başlamak istiyorum




kullanmadığım şiirleri martı yapıp
ve gözlerimi ilkokul çağında bırakıp
gülümsemeyi öğretmeliyim esmerliğime
düzen problemlerini yarı çaplarına ayırmalı
teselli bulamadığım keşkelere 'hayret' demeliyim
'hayret akıl sağlığım yerinde'
bizim çocukluğumuzda aşka ve ekmeğe 'duygu' denilirdi
şimdi dünya kocaman çöp kovası






şarkıları dağa kaldırmalıyız nina
gökyüzüne daha yakın olmalı
ezgimizi bulmalıyız
mevsimi yağmurdan önce anlamalı
güneşi koklamalı
denizi martılardan çok sevmeliyiz

ve unutmamalıyız
kendimizi her şeye benzetip
hiç olarak ölmeyi



yıpranmıştık ve kadındık hep
dekoltem son sözü söylemiş gibi susarken hep
hani diyorum ki nina
göğü dinlemeli
dinlemek yalnızken güzeldir
mesela kuşlar uçuyor
güneşte bir ihtişam
maviden doğma bir zerafet
paha biçilmez bir özgürlük duygusu
diyelim ki ıslah olmuş insanlık
yalan olmuş banklotların hükümdarlığı
şeriat kalbin beyazlığına dokunamamış
kara bir camın arkasında kalmış savaşların piçlği
keder sadece aşktan beslenmiş
ve emek büyük işler başarmış
doğar doğmaz yaşama sevinci üretmiş mesela



halbuki sirk sürüyor
kendi haline bırakmalı anaforu
tanrılaştırdıklarımızın çaresizliğiyle kahroluyoruz sonra
sonsuzluğu bir kitabın sayfaları arasında boğacağım
sonra hiç bir şey olmamış gibi
kendime yeni bir Tanrı yaratacağım


yalan söylememeliyim ruhuma
nilgün bir hüzün markasıdır
onun da şiir yazacak zamanı yok

tenimde zamanı kaçak kullanan bir elektirik
kalbimde yumru olmuş hissiyat

şiirleri ruhumu parçalamak için kullandım nina


cennette en güzel olmak için bu kadar beklemek yeter.