Esir Şehrin İnsanları

Boğazım düğüm düğüm olmuş ismin günah artık,
İnmez iki titrek dudağımdan kalbime,
Hayatım Yorgo Efendi'nin meyhanesinde,
Darbe üstüne darbe yemiş bir balık istifi sanki,
Silüetine değil benliğime bile yer bulamıyorum,
Çaresizim,
Belki derman olur diye unutmak isterim çoktandır,
Ellerime bak çok iyi anlarsın,
Üçüncü şahıs olmanın çektirdiği cereme ile,
Birinci dereceden cehennem yanığı içindeki ellerime,
Ya da belki duyman yeter günün en hayalet sesinde,
Mühürlediğim lal dudaklarımı...

Dedim ya unutmak istedim ama ne yalan söyleyeyim,
Olmadı,
Aklımla yüreğim arasında bir iğne deliğinden,
Yağmur yavrusu saçının tek ilmiğini geçirmeye çalıştılar,
Başardılar da,
İşte bu nedensellik anemisi yüzünden olmadı,
Olan biten sadece çocuk tebessümünün,
Koyu laci gölgesinin hala ilk günkü gibi belirmesiydi,
Şah damarımda...

İşte bütün bunları gerçekten anladığım zaman,
Tasasızlığın rehavetinin binek atı misali çökmesiyle,
Bir türlü aynı hizada tutamadığım omuzlarıma,
Pas tutmuş demir bahçe kapısından attım beni dışarı,
Bendimi bir aynaya bakıyormuş gibi hissederek,
Ve ürpererek,
Kendimi attım tekinsizliğin belirsiz kollarına,
Tereddütsüz...

Esir şehrin insanları arasına karıştım,
Aitliğe ait olma isteği ile daha doğrusu ihtiyacıyla.

Sanki sessiz bir yemin etmişler gibi bir şey sormadan,
Tek kelime etmeden aralarına aldılar yalnızlığım ve beni,
Onlar esir bir şehrin müebbete mahkum insanlarıy,
Günbatımından şafağa sızılı bakışlarla,
Yürekleri ile alevlendirip mahçup ateşi,
Anılarını yakarlar derilerinden koparıp acı emaresi göstermeden,
Kimi unutmak istemiş,
Kimi unutulmak,
İşte benim istediğim ikisi de aslında,
Unutulmuşken unutmak...