Esmer Kadın

Seni uçurumlardan alıkoyarken
Üstüme yığdın şehrin ışıklarını
Çaldın karanlıkları uzaklara kaçtın.
Yar koynunda taze bir ceset gibi
Uykusunda, aksini düşlemekti korkunun
Ve hayatın ellerine nasırlar savurması,
Bir kitap yargılanmasıydı yâda
Tarlasında garip kuşlar ölürken şiirin
Senin bana benzemelerin.
Ah canım iklimler yeşilden uzak
Kendi savaşını yaşıyor mavinin karmaşasında
Denizler hoyrat bir martı infazında
İçime işliyor, çaresizlikten kalan sesi
Ellerim varmıyor kanatlarına
Ve her ölüş sana benzeme çabasında
Her hayat senden biraz daha uzak.
Esmer kadın
Uyut beni karanlık kokan koynunda
Öldür beni
Ki adımı zikretsin bu gece tanrı.