Esra-r-lı Düşler Serisinden - 57 - Yarınlarımsın

.......gitti vadesiz, gencecikken
yiğitken, güzelken, incecikken

ölüm, adın -kalleş- olsun!

(Enver GÖKÇE)

...

şimdi en hazin öyküm oldun sen
çığlık çığlığa türküm oldun sen
sevgiden öte korkum oldun sen
sen hiç bilmesen

göğe uzanan eller bizimdi
yaralı belki sızım sızımdı
sana ben gibi seven lazımdı
sen hiç sevmesen

bir düşsel çağda seni gördüm ya
adını gel gör kalbe ördüm ya
aşıktım hani öyle kördüm ya
sen hiç görmesen

güneşe hasret günün sonunda
zorlu bir aşkın - kinin sonunda
yaşamdan geçtim canın sonunda
sen hiç ölmesen

bilme sen
(en tatlı uykularımsın)

sevme sen
(gizemli duygularımsın)

görme sen
(hasretlik kaygılarımsın)

yaşa.....ölme sen!

y a r ı n l a r ı m s ı n !

...

türkümün koyağında bir garip tını oldun sen, olduğun yerde yokum, olurken doğdun sen...
sen sessizliğimin gölgesine sararken ıssızlığını, biz yağmurunun kıyameti oldun sen...

sevgi neydi? suskunluğa ekilen labirentli bahçe yazgısı mı; yoksa çıplak çığlıklara dikilen umut hazı mıydı...? sızılarımın sazına dokun sen ki, kıyametimin yağmurunu içsin sonsuzluk, sessiz sessiz...

...

senin görmediğin yerde büyüttüm bizi...ninnimiz hüzün, sevdamız gece renkli yıldızlardı...
tuvalime dokunmasan da fırçanın ucundaki tek rengimdin sen...

kin, aşkın nefreti doğuran çocuğu olsa da, ben seni yüreğimde, ben seni ruhumda,
ben seni ıslak gözlerimin ağıtlı yazgısında büyüteceğim...

...

bilmediğin, görmediğin, hissetmediğin yerdeyim...hadi! aç yüreğinin nemli duvarındaki anahtar gülüşünü sen...