Evcilik Oyunu

Senin içinde bir kız çocuğu var sevgilim
Ve ben bu çocuğu
İlk gözlerinde gördüm mutlu olduğun zaman...
İki yandan toplanan
Kestane siyahı saçlarıyla
Göz kırpıp gülümsüyor,
Fısıltıyla davet ediyordu beni oyunlarına.
Utanarak,
Çokca unutarak dizlerindeki yaraları...

İncecik sesiyle sorduğu
Baldan tatlı;
"Benimle bir ömür evcilik oynar mısın?" sorusuna
Olumsuz cevap vererek
Küçük bir çocuğu kırmak olmazdı,
Küçük bir çocuğu kırmak acımasızlıktı çünkü
Ve gözyaşında boğmaktı onu
Ağlayışına neden olacağını bilerek...

Kabul ettim,
Dahil oldum oyunlarına.
Kalbim,
En sevdiğin oyuncağın oldu sonra...
Ne de güzel oynadın sen onunla;
Hiç kırmayarak,
Bozmayarak,
Çizmeyerek hatta...
Kimi zaman sarılarak,
İçinde saklambaç oynarak çoğu zaman
Ve başını yaslayıp dinleyerek gözlerini kapattığında...

Seni mutlu görmekten daha güzel şeyler de varmış meğer,
Seni mutlu edebildiğimi görmek...
Kaynağı olmak dudaklarındaki kıvrılışların.
Gözbebeklerini gıdıklayan bir bakış,
İçine kelebekleri salan bir kafes olmak...

Özgürlük senin içinde!
Kelebek dolu kafesimin kapısını
Sana doğru açmam
Ve kıpırdayın,
Uçuşun diye aşkla bağırmam da bundan
O kelebeklere...