Evladın Sözleri

Perşembeyi Cumaya bağlayan gece, 

Düştüm babamın elinden,

Üç Haziran gecesi...

Arkada bağlamanın ağlayan sesi,

Ilık ılık akarken babamın şahdamarlarından.

Sol elinde sekiz yıldır

Yanından ayırmadığı sigarası,

Sağ elinde annem,

İlk günkü gibi sevdiği...

Yanında bir bardak kahvesi...

Loş ışıklarda doğan,

İçi zifiri karanlık,

Dışı yeşil-beyaz bezeli,

Bakarken karanlığının gözlerinin içine,

İçine, dokuz yıldır oturan

O Erciyes'i fark eden,

Gençlik ile yaşlılık arasında gidip gelen,

Göğsünün ortasındaki karanlıkta,

Mutluluk, huzur ve muafiyet kısraklarının

Özlemini çeken,

Bir babanın,

Yüz küsür evladından biriyim...

Ukde var bu yüzden içimde,

Doğmak isterdim mutluluk ve huzurla...

Çünki öyle doğmadık hiç birimiz,

Çünki babamızın karanlık katran gibi kiniyiz biz,

Babamızin oluk oluk kan gibi öfkesiyiz biz,

Biz babamızın gri kayalar gibi çektiği acılarıyız,

Biz babamızın morarmış ceset gibi nefretiyiz,

Biz babamızın yaşadıklarıyız, yaşayamadıklarıyız,

Biz babamızın istifrasıyız,

Biz babamızın gözyaşlarıyız,

Biz babamızın depresifliğiyiz,

Biz babamızın kanı ile mühürlediği çocuklarıyız...

Her ne kadar

Güzel ya da çirkin olsak da,

Biz babamızın en karanlık kuyularından,

Çıkardığı bir avuç katran, kül ve kor ile

Yoğrulmuş ruhu olan

Evlatlarıyız...

Lanetliyiz biz...

01.29

03.06.2022