Evlat

sanmıştım
kokuşmuşluğu kentin,
seni de hapseder.
alır götürür bir yerlere
anne dualarının,
baba öğütlerinin ötelerine.
hasreti kardeşlerinin,
unutturur bu şehir.
hiçe indirir,
tüm ahlaki güzellikleri,
yok sayar ulvi fikirleri ...
sanmıştım evlat
yok sayar bizi senden
yapayalnızlığına düştük
ilk kez uzaktasın
gece-gündüz ateşlerdeyiz
bu şehir acılar yaşatır
üzüntülerine uzaktayız
çıkmazlarını düşündükçe
karanlık sokaklarını şehrin
sızlanır yüreğim.
dişli çarkların arasına gittin
şehrin avcılarının,
gerili tuzaklarına
aldatmaların içindesin evlat.
sanmıştım ki,
bitirir seni şehir,
sürükler bilinmezlere.
bir çığlık atıyorum,
metropolleşen düzenlere
şerefli insanı
esfeli safiline düşürenlere..

dinle evlat..!
yürü sen,
yürü en emin sözlerle.
doğumunda, gözlerini açtıran
kulaklarına okunan,
kundaklarda ninnileşen,
günde beş kez dinlenen
en doğru sözlerle yürü..