Ey Aşk Ruhumuzun İki Eli Yakanda

dinmeyen geçmiş sancısı
bitmeyen özleyişi
iç yakan ateşi pişmanlıkların
vicdan dağlayan günahların....
daveti vardı geceden sabaha
yemeden içmeden oturdular sofrada
ne gülüş oldu ne muhabbet ortada
bir sessizlik her dakika ruhlara çöken
ansızın damlacıklardı süzülen
göz pınarından örtüye
sessizliği bozan geceyi küstüren
bir zaman aynalara yüz döndüren
bir kaç damla yaş
küçükken şeker sakız parası
balon çikolata al diye
bir zaman iki tekerlekli bisikletim yok niye
deyip ağlardık ya hepimiz de
şimdi sebepsiz yere döker bel ki
belki de müphem ve derinde bir çok derdin
yaktığı acıyla ağladık sessiz sessiz
koynunda gecenin birbaşına çaresiz
"bin düşün bir söyle"
"büyük lokma ye büyük söz söyleme"
demişlerdi büyükler ya hani,
akıl havalarda hovarda alem hep mavi
Ummadığım her uğursuz uğrar oldu semtime
unuttuğum her keder pusuda bekler
pişmanlıklar boza pişirmede beynimde
sırtımda koca kamburuyla bir sürü günah
bedenim çöktü çökecek dizlerim üstüne
En küçük dokunuşlar titretir gönlümü
ruhum yorgun ve dargın her sabah
silinmeli geçmişten ne varsa akılda kalan
hayattan ve acı hatıradan toplanan harman