Ey Can

Z/amansız ölümlerin ayazında savrulurken yazgım,
Ey can !
Sen giderken,
Ayrılığı ölüm geçiyordu vakit !

Meğerse ölüm,
Namlunun ucundaki şiire bakarmış.
Birkaç mısra bırakın ruhuma
Yaşamak falan değil,
Düpedüz ölmek istiyorum.
Şiirlerimle vurun beni !

Soğuk intiharlarımı çekiyorum gözlerime
Yağdıkça zemheri
Dokundukça üryan
Kapattıkça ölüm !

Ey can !
Az kullanılmış intihar bırakıyorum avuçlarına.
Sensizlikten kalma !
Kırılan gülüşlerimi topla cesedimin sol yanına...

Yokluğunda açık kalmış şehrimin kapılarını
Örttüm katran karası bakışlarınla.
Ana avrat söv ardımdan
Aşksız bir kadın sevdi kahrolası bir adamı.
Asın aşk ağacına.

Hiçbir eceli yakıştıramıyorum bedenime
Oysa en çok İstanbul'un boğazından başlardım ben ölmeye !
Azrail'den çaldığım tek kişilik eceli yaşarken içimde
Yıkılan, yakılan, yağmalanan nefsimdi ey can !

Vakitsiz akarken ölüm gözlerimden ırmak ırmak
Sen susma ömrüm...
Şahadet getir ömrümün sonuna !

Ey cinnetimi susturan adam
Şimdi öldüğüm kadar susma zamanı.
İçimi parçalarcasına
Dilimin sızısına çığlık çığlığa
Sensizliğin melalinde yar
Sensizliğin !

Sana dönmemi bekleme artık benden,
Ben en kutsal duaları ıslattım da geldim bir kadının gözlerinden
O da annem...

Yüreğinde sela ile ezan arasında dua dua kanarken
Yusuf misali kör kuyulara mekan eyledi ruhum.
Artık anne duası yetişemez imdadıma...

Ey can!

Sen gittin ya ben babam öldü sandım !
Babam öldü...