Ey Gönül

Küllenen derin yaramı açma,
Dertlere bir dertte sen katma,
Bu tatlı acı beni öldürür...
Bir gönülde sen koyma, ey gönül!

Dalından düşen gazel yaprağı,
Kuruyan ağacın ince dalını,
Esen sert rüzgâr alır, götürür...
Bir sitemde sen etme, ey gönül!

Bu divane bekler divan kapısında,
Yazılmış kaderi alın yazısında,
Kayıtsızlık var olanı bitirir...
Bir isyanda sen etme, ey gönül!

Yüreğin olduğu can cananda,
Şükür olur kalp ve dilde...
Sabırsızlık günaha götürür...
Bir sabırda sen eyle, ey gönül!

Gel gönül, varalım menzile,
Sen ben de ol, ben sende...
Ayrılık ikimizi de tüketir,
Bir elde sen tut, ey gönül!

Bak! Tam menzile varmışken,
İkimiz birlikte bir olmuşken,
İkilik, bir yolumuzu ayırır.
Bir daha terk etme, ey gönül!

Dünya dediğin nedir ki,
Bir nefes bir sıhhat gibi..
Gönülsüzlük uzaklaştırır,
Bir kez de sen ben ol, ey gönül!