Ey Gül

ayrık otları filizleniyor bakışlarımda

sözlerim çivileşmiş ağzımda

konuşsam kanayacağım

konuşmasam nefessiz kalacağım

I.

ey gül

göğsümün rahlesine kuşlar basalı

aklım kendine göçebe

ruhum suskun avare

kara bir tren gibi geçiyor gözlerimden anılar

tükeniyorum görmüyorlar

II.

kendi masalına geç kalan bir çocuğum

gördüğüm tüm düşler karanlığa çıkıyor

yorgun lambalar sönüyor birbiri ardına

yıkılıyor yüreğimin yangın kenti

dilin kırılganlığına hangi yama çare ey gül

III.

bir ayağı kırık masa gibi sendeliyorum

zamansızca tükenen umut gibi

kanımın sıcaklığını hissediyorum

içimde yılkı atlarının huzursuzluğu

ellerimde gürültüsü metropollerin

kekre bir fısıltıda yok oluyor benliğim

IV.

k/ayıp bedenimde ey gül

sararmış hüznü yayılıyor takvimlerin

genzimi yakıyor bu karanlık koku

ivmesini tutturamıyor içimdeki boşluk

iç yıkıntılarımı sahiplenmiyor kimse

söylenmesi gereken bütün sözler söylenmiş

bütün dualar yerine gelmiş gibi

gözlerime kazıyorum derin sevdaları

üşümüşlüğümü hor görme

yankılanırken sesim gök kubbede

dökme göz yaşlarını

kurtuluşumdur ölüm biline

V

içinde hapsolduğum bu dünyada

dokun narin ellerinle kalbime

susan bir kalbin vasiyetidir ey gül

beni yüreğimden öpsene