Ey Sahte Büyücü

Ne fark eder uzaklara gitsem de,
Ateş yüreğimde, çile ensemde,
Gurbeti vatana tercih etsem de,
Kaçamam kendimden ben yine benim,
Gölgem gibi sanki bahtım, kaderim.

Değişen ne var ki? Sadece mekân,
Gün yine boğucu, kasvetli akşam,
Her taraf bulanık ne yana baksam,
Yer demir, gök bakır, kaskatı dünya,
Maddenin içinde kaybolmuş mana.

Meçhullerle dolu her yeni sapak,
Yollar ya sarp yokuş, ya çıkmaz sokak.
Gün batmak üzere menzilim uzak,
Muhannet vadisi geçit vermiyor.
Kalleştir havası çok sert esiyor.

Umutla çaldığım bütün kapılar,
Tokat gibi suratımda şakılar,
Başıma çökerken çürük çatılar,
Harabeye olurken şu gönül yurdum,
Sabır taşlarına bağrımı vurdum.

Bela rüzgârının estiği yerde,
Hangi gül bahçesi uğramaz derde?
Dizde derman bitti, gözdeki fer de.
Cefa erbabının çektiği çile,
Yaşanıyor ancak gelmiyor dile.

Hep aynı çırpınış hep aynı kafes,
Acılar içine sıkışmış heves.
İçimde boğuşur çığlık çığlık ses.
Bir ses ki o sese kulaklar sağır,
Hissedip duymanın bedeli ağır.

Mahpushane sanki şu sonsuz âlem,
Et kemik içinde tutsaktır gayem.
Hiç kimse derdimi anlamaz madem,
Eyyy sahte büyücü bahtımdan el çek.
Sar beni hakikat, sev beni gerçek.

11.01.1989-