Ey Şair!

Azdı ar damarı yine toprağın
Ölü gömdük çıyan fışkırdı her taraftan
Bahar şaşkın
Yağmur şaşkın
Cemre şaşkın.

Şahlandı yine yabancı sesi doruklarda
Sular yandı
Rüzgârlar duruldu yangınlarda
Puşt zulası aç köpek kavminde han ola
Yol şaşkın
Yolcu şaşkın
Yoldaş şaşkın.

Ve krizantem gülü boynuna suç astı
Adım adım dolaştı mahkûmiyet hasretini.
Özlemek,
Yakamoz tenli çocukların yüzlerinde gülümsemekti.
Eller duvarlarda anatomisini yazar
Mem u Zin'in
Hülasa bir şimşek çakar
İçimdeki çocuklar şaşkın
Yaşayan yanlarım şaşkın.

Zafer sesi duyulmaz oldu ey şair!
Bu ne üçgendir, yangınların gözbebeğinde
Bu ne çirkeflik, mutluluğun gülümseyen sesinde
Yol yakın ey şair!
Gitmeler şaşkın
Yaşama bilinci şaşkın
Ölüm şaşkın.